Buffer

< !DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/REC-html40/loose.dtd">

Ooit was Joshua Perahia een hele grote naam in de hardrockscene. Hij lijkt de afgelopen jaren een beetje in de vergetelheid te zijn geraakt en dat is erg jammer, want in 2012 kwam zijn fantastische comeback album “Resurrection” uit. De verkoopcijfers vielen echter zwaar tegen en dat vond ik zo sneu voor deze topartiest dat ik hem heb opgezocht om een paar vragen te stellen.

 

Wanneer is de Joshua Perahia band precies begonnen en wie waren/zijn de bandleden (vroeger en nu)?

Joshua: Joshua begon op 1 januari 1980. We hebben tot nu toe 7 albums uitgebracht en ik heb als gastmuzikant nog op 12 andere albums meegespeeld. In de afgelopen 35 jaar zijn er 168 bandleden de revue gepasseerd. Maar als ik alleen de bandleden tel die met Joshua hebben opgenomen, dan kom ik op 40. Dat zijn er dus teveel om op te noemen en daar begin ik niet aan. Het belangrijkste is dat ik de band altijd fris heb gehouden door bandleden die agressief werden of teveel klaagden eruit te schoppen. Ik hou van vrede en vrijheid in de band Joshua en veel mensen hebben geen begrip voor dit soort toewijding, dus moeten ze vertrekken.

 

Hoe zou je je muziekstijl zelf willen omschrijven? En wie zijn je grootste invloeden?

Joshua: Onze muziekstijl heet eenvoudigweg melodieuze hardrock. Ik noem het NIET metal, hair metal, glam rock of classic rock. Ik haat al dat soort benamingen want die klinken kinderachtig en beledigend. Onze grootste invloeden zijn The Scorpions, Rainbow, Deep Purple, Ronnie Montrose, UFO, MSG, Neal Schon en Al DiMeola.

 

Je hebt met je band vaak in Nederland gespeeld. Kun je daar wat over vertellen?

Joshua: De Nederlandse pers en magazines schreven dat de band Joshua was geadopteerd als Nederlandse band en daarvan smolt mijn hart. We waren in alle Europese landen welkom en voelden ons daar ook wel thuis, maar Nederland was bijzonder. De Nederlanders gingen met Joshua om als hun eigen kinderen. Ik voelde de liefde, vriendschap, trouw en eer van de Nederlanders als in geen ander land. We hebben dan ook het vaakst in Nederland gespeeld met onze tour. We hadden het meeste succes met onze optredens in Nederland. Zelfs toen we in Düsseldorf verbleven, waren we het meest te vinden in Nederland voor interviews en zo. We werden ook goed bevriend met de Nederlandse band Vandenberg. Toen we in Middelburg optraden, wist ik dat Nederland mijn tweede land zou worden. Ik denk dat we zo’n beetje in alle grote steden in Nederland hebben gespeeld, want onze boeker zat in Utrecht. Zijn bedrijf heette Flying Dutchman Booking Agency. De Nederlandse fans gilden net zoals de Amerikanen deden voor The Beatles. Het was ongelooflijk. Na het optreden in Middelburg kwam zowat de hele stad om met ons uit te gaan om wat te drinken. De biertjes bleven maar komen van alle fans. Ik was nooit zo’n grote drinker, dus na twee kleine biertjes had ik wel genoeg gehad maar ze bleven komen. Ik moest creatief zijn, dus elke keer als er een toast kwam gooide ik snel mijn bier in een grote plant met een bak van een meter breed er omheen. Dat was de perfecte plek om het bier in te gooien terwijl iedereen aan het drinken was. Daarom werd ik gelukkig niet dronken of ziek, in tegenstelling tot mijn Nederlandse fans. Ik vraag me nog steeds af of de plant het heeft overleefd of niet…

 

In 2012 bracht je een geweldig comeback album uit getiteld “Resurrection”. Hoe is dat album tot stand gekomen en waarom heb je er zo’n 10 jaar over gedaan?

Joshua: Resurrection is het meest unieke album waar ik ooit aan gewerkt heb, want er staan nummers op die ik had bewaard om op te nemen nadat mijn zoon Davey geboren was. Ik was al de hele tijd nummers aan het schrijven sinds mijn laatste album “Something to Say” uit 2001. Mijn zoon Davey is geboren in 1998 en toen ben ik gestopt met nummers schrijven, want dit was het moment waar ik al mijn hele leven op had gewacht. Ik heb altijd al graag vader willen zijn en die speciale liefde voelen die alleen een zoon kan geven. Nadat “Something to Say” was uitgekomen, nam ik wat vrije tijd om me fulltime te richten op het vaderschap. In de periode van 2001 tot 2011 heb ik ongeveer 20 nummers geschreven. Ja, voor mij was dat het minste aantal nummers die ik ooit in 10 jaar tijd had geschreven. Het verschil is wel dat deze nummers zoveel krachtiger en kostbaarder zijn dan alles wat ik hiervoor heb geschreven. Deze nummers hebben wat ingewikkeldere overgangen en heel melodieuze verzen en refreinen. Ik had er 10 jaar over gedaan om de nummers te schrijven, maar had nog maar 20% van de teksten klaar. De melodieën waren wel klaar, maar de teksten nog lang niet. Toen  ik door meerdere investeerders gevraagd werd om een nieuw Joshua album te maken, zei ik tegen iedereen dat ik het album op zich wel klaar had, maar nog GEEN TEKSTEN. Toen ik naar de studio ging, nam ik wel alle instrumenten op, maar nog geen zangpartijen. Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik teksten moest schrijven op de dag voordat de nummers werden opgenomen. Elke dag als een nummer werd opgenomen, schreef ik de dag daarvoor de tekst voor zanger Mark Boals, met wie ik de zangpartijen opnam. De druk van die dagen en nachten zou ik NOOIT weer willen meemaken! Ik werd er helemaal tureluurs van om de avond van tevoren nog de tekst te moeten schrijven. Door al deze aandacht voor detail kreeg het album zo’n VETTE sound en VETTE stijl! Alles was even belangrijk. Wat ik bedoel te zeggen is dat het 10 jaar gekost heeft om dit album te maken, omdat ik het rond Davey’s tijdschema wilde doen. Soms moest ik hem voeren, vasthouden, rondlopen met Davey in mijn armen, of gewoon met hem ergens heen gaan… altijd had ik pen en papier bij me om aan teksten of andere delen van nummers te werken…. en die hele tijd was ik geen seconde bij mijn zoon vandaan. Het was het beste gebruik van tijd en geluk omdat ik er zo van genoten heb om mijn zoon op te voeden, zelfs al deed ik er op die manier 10 jaar over om mijn zevende Joshua album te maken. Het belangrijkste is dat de muziek PERFECT moet zijn, met geweldige nummers.

 

Wie zijn de muzikanten op het album “Resurrection”?

Joshua: De muzikanten zijn zanger Mark Boals, die ik al ken vanaf mijn 21ste. Ik wist dat hij op Yngwie Malmsteen’s “Trilogy” album had gezongen en verder met Uli Jon Roth en Ted Nugent… en ik had ook heel veel demo’s van hem gehoord toen ik werkte met mijn goede vriend en drummer Bob Bentrup. Bob heeft me altijd al gezegd dat ik met Mark moest werken vanaf dat we nog heel jong waren. Bob is dan ook de reden dat ik Mark een contract aanbood om dit album te doen. De volgende was de Dio toetsenist Scott Warren, die een paar keer bij mij in de thuisstudio kwam en Joshua nummers met me speelde met de band die ik destijds had. Scott was onder de indruk van de nummers die ik had geschreven, dus ik wist dat hij bereid zou zijn om heel hard te werken voor dit album. Ik bood het Scott aan en hij bracht keyboard geluiden binnen die hij ook had gebruikt bij Black Sabbath, Dio, en Heaven&Hell. Dat klonk geweldig! Dan hebben we nog de bassist, ook een heel oude vriend van me, Bryan Fleming, die eerder bij Joshua had gespeeld van 1989 tot 1993. Hij is een van de beste bassisten die ik ooit gehoord heb en klinkt een beetje als een fretloze Tony Franklin. Bryan speelde ook op mijn album “Surrender” toen dat opnieuw werd uitgebracht in 1992. Bryan heeft ook een paar optredens met ons gedaan, die we nog op Youtube gaan posten. En dan nog de drummer en producer Dino Maddalone. Hij begon met de productie van dit album nog voordat we naar Wyn Davis gingen van Total Access Studios, waar Dokken, Great White, Dio en vele andere grote bands hadden opgenomen. Daar wilde ik graag het album gemixt en afgemaakt hebben. Het drumwerk van Dino was heel goed, maar nadat ik Dino had ingehuurd… kreeg ik een bericht van Dio drummer Vinnie Appice, die ook het album wilde doen. Achteraf had Vinnie er beter bij gepast, omdat hij de exacte stijl heeft die ik graag wilde hebben. Bovendien had ik dan de complete ritmesectie van Dio gehad voor Joshua. De drums klinken nog steeds fantastisch, want Dino heeft het klaargespeeld om de drums perfect te laten klinken.

 

De speciale editie van “Resurrection” met maar 888 stuks geperst, kwam uit in 2012. Waarom is er nog steeds geen reguliere versie?

Joshua: Er is nog steeds geen release van dit album, omdat ik weiger te werken met van die kleine labeltjes die zoveel geld willen stelen als ze kunnen. Grote labels willen niet worden aangeklaagd voor het liegen over verkoopcijfers. Kleine bedrijven liegen altijd over verkoopcijfers en betalen je geen cent. Ik kan meer cd’s zelf verkopen dan met zo’n klein label. Een van die kleine labels had het gore lef om me te vragen om “Sing Hallelujah” van het album te schrappen, omdat het te religieus was. Ik heb ze gezegd dat ze naar de hel konden gaan. Daar stuurt God ze immers toch heen. Ik heb het ze gewoon recht in het gezicht gezegd. Niemand vertelt me welke nummers ik op mijn album moet zetten, dat bepaal ik zelf wel.

 

Ga je ook nog touren met de bandleden van het “Resurrection” album? En kom je dan ook naar Nederland?

Joshua: Ik ga wel een paar muzikanten van het album gebruiken. Voor de rest is het nog een verrassing. Ik ga kijken of ik een tour kan regelen zodra het geweld en de politieke onrust hier een beetje kalmeert. Mijn zoon reist nu altijd met me mee, dus veiligheid staat bij mij voorop. Natuurlijk zouden we dan ook naar Nederland komen.

 

Waar gaan de teksten op “Resurrection” over?

Joshua: De teksten zullen altijd geestelijk zijn, want daar draait mijn hele leven om. Resurrection is wat dat betreft niet heel anders dan mijn andere albums. Ik ben natuurlijk een heel confronterende schrijver. Daardoor schrijf ik over veel onderwerpen die je in het leven tegenkomt. Om gewoon maar bijbelteksten te citeren is NIET waar Christus ons als gelovigen mee heeft gevuld. Dat zou namelijk bands die die formule volgen in een klein hokje stoppen en dat zou niet voor DE WERELD zijn! Joshua heeft altijd verhalen gebouwd over het geloof, vuurdopen, en een boodschap die voor iedereen is. Om ons gewoon maar in een hokje te stoppen zoals andere christelijke bands, daar kan ik niks mee. “Wees alles voor iedereen”. We moeten onze boodschap verfijnen voor confrontaties over de hele wereld en dat is duidelijk voor elke luisteraar van Joshua. Er zit een les in vanuit het perspectief van een godsman, zonder prekerig en saai te zijn. Er is een band waar ik me altijd aan erger met hun slecht geschreven teksten. Hun boodschap is dood. Ik wil mijn nummers graag leven inblazen en ze echt houden.

 

Je werd wel eens de snelste gitarist ter wereld genoemd. Is dat nog zo?

Joshua: Het waren magazines in Europa, Japan en een Amerikaanse schrijver die daarmee begonnen in 1980. Ik weet dat ik nu sneller speel dan toen ik 18 was. Ik speel alles nu veel makkelijker. Als een geforceerde gewoonte. Iedereen heeft zijn eigen mening over wie sneller is, want je zult een fan nooit overtuigen dat zijn gitarist langzamer is. Een fan gelooft altijd dat degene die hij leuk vindt, de beste is. Dat argument doet mij niks. In mijn hart geloof ik dat er niemand sneller met solo’s is dan ik, maar dat komt alleen maar omdat mijn zoon wel eens iets draait van andere gitaristen en dat speel ik zo mee, dus dan moet ik wel sneller zijn. De belangrijkste maatstaf voor mij is echter mijn songwriting. Dat is het onderwerp waar ik iedereen mee wil uitdagen om het beter te doen. Als het om melodie gaat, durf ik te wedden dat mijn nummers winnen.

 

Doet je zoon David ook mee in de Joshua band? Zo ja, op wat voor manier?

Joshua: Ja, Davey is al een fantastische gitarist geworden. Hij gaat touren en meespelen met Joshua. Zijn leraar is Al DiMeola. Dat vind ik een van de beste gitaristen ter wereld. Daardoor speelt Davey nu als de bliksem. Ik probeer hem nu zelfs een beetje af te remmen. Ik weet zeker dat hij mij uiteindelijk voorbij zal gaan. Het wordt heerlijk om eindelijk een familielid in de band te hebben. Hij gaat solo’s en slaggitaar spelen.

 

Je houdt van auto’s met een zware motor. Kun je iets vertellen over die interessante hobby?

Joshua: Iedereen weet dat ik van drag racing en formule 1 houd. Dat zijn tegenovergestelde vormen van racen, maar wel beiden met auto’s met veel power. Ik hou van de Chrysler/MOPAR Amerikaanse auto’s voor drag racing vanwege de beroemde 426 Hemi motor en hun geweldige Wedge motoren. Zij hebben een klasse, geluid en kracht, de meeste Amerikanen houden van Chevy’s en Fords die voor mij net zo gewoon zijn als de VW Kever. Die zie je immers overal. Mopars zijn een klasse op zichzelf en hebben een geluid dat anders is. Van de glorieuze carrosserie van de Plymouth ‘Cuda tot de Roadrunner en GTX, dat zijn geweldige drag racing auto’s. Als de auto aan de voorkant omhoog trekt, en optrekt met zo’n magnifieke G-kracht, dan word je meteen verliefd op deze sport. De F1 auto’s hebben een speciaal plekje in mijn hart sinds ik begon te kijken naar de Australische coureur Niki Lauda toen ik nog heel jong was. Ik werd verliefd op Ferrari en heb nog steeds passie voor dat merk. Er is een nieuwe Ferrari dealer die net in mijn buurt is gekomen. Dit is een wonder van de Heer…. hahahaha! Als je nog nooit in een Ferrari hebt gereden, weet je niet hoe het is om een relatie met een auto te hebben. We worden één.

Zoals je wellicht weet heeft Davey een Plymouth Roadrunner uit 1971, met een enorme 440 motor van 600 pk. De motor is helemaal verchroomd en de lak en het interieur hebben ervoor gezorgd dat dit de beste show auto van Zuid Californië werd. Hij is nummer 1 geworden in vier auto shows achter elkaar. Wij zijn erg gezegend door de Heer met deze ZELDZAME auto.

 

Wat vind je ervan dat heel veel classic hardrockbands zoals Stryper en Bloodgood weer bij elkaar zijn? Is er veel veranderd sinds de jaren ’80?

Joshua: Ik luister niet naar christelijke bands, want hoewel ik het mooi vind dat ze er zijn, vind ik de zwakke composities altijd vreselijk klinken. Ik heb nog nooit begrepen waarom christelijke bands zo onprofessioneel klinken. Ze klinken meestal als een slechte kopie van een seculiere band. Ze hebben nooit een eigen geluid. Bovendien zijn de teksten zo voor de hand liggend. Ze proberen te schrijven over de Almachtige, maar het lijkt er altijd op dat het niet uit het hart komt, het lijkt zo onecht. Ik wil niet oordelen hoor, maar ik lees de bijbel alleen voor mijn geestelijke opbouw en luister ondertussen naar professionele bands als The Scorpions, Rainbow, Deep Purple, Robin Trower, Ronnie Montrose, UFO, MSG, Boston, Journey, The Allman Brothers, The Outlaws, Bad Company en in het algemeen bands die veel talent hebben in goede songwriting. Ik snap christelijke bands gewoon niet. Een van de bands die je noemde maakt me misselijk omdat ze de christelijke muziek hebben verziekt door hun CLOWN SHOW met het machtige WOORD VAN GOD! God’s machtige boek komt niet uit een circus! Voor degenen die dit niet leuk vinden om te lezen: word eens volwassen. Hou op met dat kinderachtige gedrag en neem een serieuze boodschap eens serieus.

Wat de tijden betreft, ja die zijn flink veranderd. Overal was muziek. Concerten waren destijds het populaire tijdverdrijf. Iedereen had bands waar hij van hield en tours waren fantastisch. Ik heb goed verdiend aan mijn muziek. NU… is het dood. Ik ken ze allemaal die aan het touren zijn en ze zijn allemaal platzak. Als ze zeggen dat ze niet blut zijn, dan liegen ze. Ik was slim genoeg om een eigen zaak op te starten met exotische auto’s, wat mijn andere passie is. Dus ik doe allebei om mijn gezegende manier van leven in stand te houden en ben gezegend met een mooi huis aan het strand in Zuid Californië.

 

Heb je verder nog iets te zeggen tegen je Nederlandse fans?

Joshua: Aan al mijn Nederlandse broeders en zusters, hou vol en wacht nog even wat langer. We gaan echt jullie kant op komen en willen jullie graag ontmoeten. Ik mis Nederland en zie er naar uit om weer terug te gaan. Dank jullie allemaal en God’s zegen!

Nu is het tijd om u te vertellen over de statistieken van Service-romans: gewoon een studie https://apotheeknetherlands.com/koop-viagra-super-active-online-veilig/ beslag genomen door het Australische bedrijf Gele Octopus. En ik moet zeggen, het kan een pijnlijke indruk maken op de voorstanders van moraliteit op kantoor.

Over de auteur

Al sinds mijn veertiende luister ik graag naar christelijke metal. Dat begon met Stryper en daarna ben ik heel actief op zoek gegaan naar meer white metalbands. Ik vind het heerlijk om contact met ze te hebben en nieuws over deze bands te verzamelen. En daarmee help ik ook om het goede nieuws over Jezus te verspreiden!

Gerelateerde berichten

Laat een antwoord achter

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.