Saint – Broad is the gate

In de jaren tachtig had je de tendens dat van elke populaire metalband ook een christelijke variant verscheen. Zo ook van Judas Priest. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Saint dit zeker niet onverdienstelijk deed. De band verwierf al snel bekendheid dankzij de vocale talenten van Josh Kramer, die qua bereik met zijn zangpartijen heel aardig in de buurt van Rob Halford wist te komen. Dit heeft albums opgeleverd die nu gelden als klassiekers, zoals ‘Warriors of the Son’, ‘Time’s End’ en ‘Too late for living’. Na vervolgens een stilte van zo’n vijftien jaar komt er nu sinds 2004 toch elke twee jaar een nieuw album van de persen. En ondanks de diverse wisselingen binnen de band (ondertussen is alleen de bassist nog overgebleven van de originele bezetting) is er toch altijd een hoog niveau gehandhaafd gebleven.

En met één van de laatste veranderingen binnen de band komen we bij het laatste album van de band, ‘Broad is the Gate’. Deze keer is de oorspronkelijke zanger van de band vervangen. Nu is algemeen bekend dat het vervangen van een vocalist een grote impact kan hebben op een band, maar er moet gezegd worden dat de band z’n eigen geluid goed heeft weten te behouden. Wanneer je ze (Josh Kramer, en Brian Phyll Miller) vergelijkt zou je kunnen stellen dat Miller qua geluid iets meer neigt naar de power metal en daardoor iets hoger zingt dan Kramer. Overigens hadden we op de vorige release al even kennis kunnen maken met Miller, omdat hij daarop ook te horen was in het titelnummer.

Het album opent met de titeltrack, en geeft ook direct een mooie indruk van wat je kunt verwachten op het album. Lekkere stuwende gitaren met een wat donkere onderstroom werken samen naar het refrein, en leiden tot duelerende solo’s. Het is ook gelijk de introductie van de andere toevoeging aan de band, de gitarist Matthew P. Smith.

Is de tweede track nog een mid-tempo nummer dat lekker voortstuwt, in de derde track gaat het gas erop. ‘We All Stand’ tilt de energie op het album naar het volgende niveau. Met de messcherpe gitaarriffs die heen en weer schieten, en de rauwige backing vocals van Richard Lynch die het refrein accentueren, geeft dit nummer een verrassend lekker gevoel. Het heeft een bepaalde swing over zich welke zich voortzet in ‘We will Fight’. Naast de lekkere baslijn die door dit nummer heen huppelt valt ook vooral in dit nummer de invloed van de nieuwe zanger op. Er zijn hierin wat koorelementen te ontdekken, en hier en daar zelfs een keyboard.

‘Demon Pill’ is de eerste van de twee kortere nummers op het album, met een lengte van krap aan twee en een halve minuut. Het nummer is vlot uit de startblokken en houdt dat tempo ook goed vast. Ondanks de lengte bevat het hooks in overvloed en is het een nummer dat je vaker horen wilt.

Het tweede korte nummer is ‘Reach For The Sky’. Dit is eigenlijk net te kort geworden. Het is snel en zwaar, maar voordat het een kans heeft gehad om volledig op te bouwen is het eigenlijk al voorbij. Hierdoor komt het bijna over als maar een half nummer. Ik denk dat de band er goed aan had gedaan om het uit te breiden tot meer dan drie minuten, door of wel er een extra refrein of couplet aan toe te voegen, of een instrumentaal gedeelte.

 Met ‘Who You Are’ grijpt Saint terug naar het vertrouwde grondgebied van de classic metal, dat begint met een grommende gitaar welke de basis legt voor de baslijn die door het hele nummer blijft doorklinken. Tel daar het uitbundige refrein bij op en het resulteert in een vlot klinkend nummer dat lekker pakkend is.

 Op ‘Never Same’ is weer een uitstapje naar nieuwe richtingen te horen. Het zo bekende geluid zoals we het van Saint kennen wordt vermengd met symfonische elementen. De orkestrale keyboards die de eerste minuut accentueren geven het nummer een atmosferisch gevoel van een progressieve metalband. De gitaren bouwen geleidelijk op en worden meer aanwezigheid naarmate het lied vordert. Het refrein, dat lager wordt gezongen dat de rest op het album, krijgt door de aanwezigheid van de keyboards een wat gespannen ondertoon. Zeker een van de betere nummers op het album.

 Het album eindigt met het instrumentale ‘Metal Cross’. Een erg korte track waar eigenlijk veel meer in gezeten had. Als je bijvoorbeeld kijkt naar ‘Gog & Magog’ (The Revelation) en ‘The Returning’ (Too late for living) dan weet je dat Saint veel meer te bieden heeft dan deze ruim anderhalve minuut. Een gemiste kans.

 En dat is ook eigenlijk een beetje mijn probleem met dit album, het is veel te kort. Met net iets meer dan dertig minuten zou je het bijna een EP kunnen noemen in plaats van een volledig album. Ondanks dat het toch nog negen nummers bevat. Er hadden wat dat betreft best nog één of twee tracks bij gekund. En als er geen nieuwe nummers meer voorradig waren had er ook best een ‘oud’ nummer opnieuw ingezongen kunnen worden. Dat zie je tenslotte wel meer. Een klassieker opnieuw opnemen met een betere mix, of met een andere zanger. Het had daarmee wellicht het album toch wat completer hebben doen lijken. Technisch gezien valt er gelukkig niet veel op aan te merken. Alle instrumenten zijn goed hoorbaar en ook de zang klinkt niet weggemoffeld.

 Wat hierdoor blijft is een tweeledig gevoel. Aan de ene kant, het overgrote deel van het album is uitstekend. Het album bevat een aantal zeer solide songs en de toevoeging van Brian Miller lijkt de band ook nieuwe energie te hebben gegeven. Er is in het schrijven van de nummers breder gekeken dan alleen de basis en de songs klinken krachtig. Maar aan de andere kant, het album is te kort met die slechts 31 minuten. Je blijft toch wat onvoldaan achter nadat de laatste noot geklonken heeft. Het is zeker dat ik het volgende Saint album graag met meer materiaal zou zien, al is het maar omdat deze huidige line-up een boel potentie heeft.

Tracklisting:

1. Broad Is the Gate
2. Hero
3. We All Stand
4. Demon Pill
5. We Will Fight
6. Who You Are
7. Reach the Sky
8. Never Same
9. Metal Cross