Bloodgood – Dangerously Close

Het was ergens in 1986. Een collega drukte mij een TDK-D90 in mijn handen waarbij “Dit is christelijke hardrock” heel nadrukkelijk klonk. Ik fronste mijn wenkbrauwen en een groot denkbeeldig vraagteken steeg boven mijn hoofd uit. Het bleek te gaan om Strypers ‘Soldiers Under Command’. Dit cassettebandje bleek voor mij het startpunt te markeren voor een muzikale en geestelijke honger naar veel meer. Ik meldde me spoedig aan bij de ‘hogeschool der witte metalen’.

Al gauw had ik ook de debuut-lp van Bloodgood in mijn bezit. De druppel bloed op de hoes waarin de schaduw van een kruis is te zien fascineerde mij. Daar waar Stryper melodieuzer te werk ging was het geluid van Bloodgood rauwer maar niet te min zeer aansprekend. We kregen een relatie en bijna alles wat de band uitbracht kwam in mijn bezit.

We zijn intussen een kleine dertig jaar verder en daar is nu na een stilte van 22 jaar (!) weer een studioalbum van bassist Michael Bloodgood en zanger Les Carlsen en companen. Anno 2013 zitten de oudgedienden Kevin Wisthler (drums) en Paul Jackson (gitaar) in de band aangevuld met gitarist Oz Fox (Stryper). De hamvraag is dan ook hoe het één en ander nu is uitgewerkt.

Het studiowerk is tot nu toe eigenlijk te verdelen in twee secties. Het debuut ‘Bloodgood’, ‘Detonation’ en ‘Out Of The Darkness’ (1) zijn de stevige hardrock/metal georiënteerde albums. Daarnaast zijn ‘All Stand Together’ en ‘Rock In A Hard Place’ (2) meer melodieus mede ingegeven door veelvuldig toetsenwerk en hebben daardoor een meer AOR-achtig karakter meegekregen. Maar allemaal zondermeer als goede rockalbums te betitelen. Eens kijken hoe de nummers van ‘Dangerously Close’ zich hiertoe verhouden.

Met ‘Lamb Of God’ opent het album en geeft meteen een uitstekend visitekaartje af. Dit nummer was al eerder door een ondersteunende videoclip op de mensheid losgelaten. De band hanteert een moderne en eigentijdse aanpak die zeer aanspreekt en naar meer smaakt. Met ‘Run Away’ grijpt de band qua geluid terug op het rijke verleden (1) en is een een prima nummer. Het langste nummer ‘Child On Earth’ is opgebouwd rond een gitaarriff die Led Zeppelin-achtig aandoet. Het is gevarieerd van karakter en één van de betere songs op dit album. ‘I Will’ heeft een oosters aandoend gitaarintro en een hele speciale en mooie zanglijn. ‘Bread Alone’ is een beuker van jewelste. Snel, hard en gewoonweg meedogenloos goed. ‘Pray’ is een kort nummer dat maar 2 miniuten en 50 seconden klokt, maar laat ondanks dat een verpletterende indruk achter.

Met ‘I Can Hold On’ gaat het gaspedaal er af en het volume naar beneden. Deze compositie leunt tegen hardrock aan maar weet eigenlijk niet echt te boeien en ontbeert in mijn ogen zeggingskracht. Een beetje vreemde eend in de bijt en te kwalificeren als een net-niet nummer. Ik had liever een compositie als de nummers hiervoor gezien. ‘Run The Race’ is weer een nummer dat uit het verleden (1) zou kunnen stammen en een goede indruk achterlaat. Voor het volgende ‘Father Father’ geldt eigenlijk hetzelfde als met ‘I Can Hold On’. Ook een ingetogen nummer maar heeft niet de verbeeldingskracht van de rest van de nieuwe composities.

Na een poosje is er even een tijdelijke opleving maar voor mij persoonlijk had ook dit nummer achterwege kunnen blijven. ‘Man In The Middle’ is wat mij betreft het beste nummer van dit album. Het is hard en snel en zanger Les Carlsen moet ook alle zeilen bijzetten. Wat een geweldige song waarbij het refrein zich hamerend in je hoofd gaat nestelen. ‘Crush Me’ is een acoustische ballad en wat voor één! Zou voor mij persoonlijk wel eens kunnen uitgroeien tot de beste rustigste song in het genre. Het album sluit af met ‘In The Trenches’ en het nummer begint traag en log en doet qua riff ook erg denken aan Black Sabbath. Het vervormde stemgeluid van Les Carlsen in het begin past helemaal bij de spanning die dit fraaie nummer oproept.

De twee genoemde net-niet hardrock nummers uitgezonderd kan ik stellen dat het nieuwste Bloodgood album ‘Dangerously Close’ in de buurt komt van hun beste werk ooit. Dat het zelfs het hier en daar het ook nog overschrijdt. Met andere woorden, een wel heel bloedend goed album. Geen gedateerd product maar een uitstekende mix van oude vertrouwde elementen en nieuwe eigentijdse invloeden. De songs zijn doordacht, de gitaarsolo’s compact en functioneel en men grosiert in fraaie melodie- en zanglijnen. Ook opvallend mooi zijn de hier en daar ingebrachte zangkoortjes (de invloed van dhr. Fox?).

Tekstueel zijn de nummers heel direct en toegankelijk en behandelen allemaal heel herkenbare zaken uit het christelijke geloofsleven. Dit alles ter ere van ‘The MAN In The Middle’. Is the old skool of white metal dead? Wel nee, dit album en die recentelijk van Stryper, Sacred Warrior en een liveplaat van Barren Cross bewijzen wel anders. Hopelijk hoeven we niet weer zo’n 20 jaar op een opvolger van dit kaliber te wachten. Ik meld mij in ieder geval maar weer eens aan voor een paar semesters op het ‘white metal college’. 

Geschreven door Jolmer Winkel